సీనుగాడు - ఇండియా ప్రయాణం

ఒక మనిషికి సహాయం చెయ్యలేను, లేదు, కాదు అని చెప్పలేకపోవటం వలన ఎన్ని కష్టాలో...

అమెరికాలో వచ్చిన పని పూర్తికావటంతో... ఇండియాకి ప్రయాణ తేదీ decide కావటంతో... పరిచయం ఉన్నవాడు.. లేనివాడు... అందరూ ఎన్నో, ఎన్నేన్నో జన్మల బంధం ఉన్నట్టుగా మాట్లాడటం చూసి నాకు ఇంత సడనుగా పబ్లిసిటీ పెరిగిపోయింది ఏమిటబ్బా... నాకు ఏదో ముడినట్టుంది అని ఎందుకో నా ఆరో ప్రాణం మొత్తుకుంటూనే ఉంది. కానీ మనం వింటేనా...

నా పక్క సీట్లో ఉండే అమ్మాయి.. నేను ఎప్పుడు హయ్ అని చెప్పినా కుడా.. E TV సుమన్ వ్రాసే కథల్లోని హీరోయిన్ కు ఉండే అన్ని కష్టాలు తనకే ఉన్నట్టు... ఒక జీవం లేని నవ్వు నవ్వేది . ఆ అమ్మాయి మాట్లాడకపోయేసరికి.. మనం basic గా విలన్లము.. మనకు హీరోయిన్లు నచ్చరు అని సరిపెట్టుకున్నాను. (సారీ... అలా అనుకోక పొతే మనకు నిద్ర పట్టదు, తిండి కూడా తినము మరి).

ఆ TV సీరియల్ అమ్మాయి కూడా.. నా cabin దగ్గరికి వచ్చీ మరీ.. నాకు good morning చెప్పినప్పుడు కూడా నా ఆరో ప్రాణం "ఒరేయ్ సీనుగా నీకు ఎదో మూడిందిరోయ్ అని". కాని మనం వింటేనా... ఇది అంతా అంతా మన fan following అని ఫీల్ అయ్యాను. ఆ తరువాత కానీ నాకు తెలియలేదు... ఇది అంతా.. నరకం అంటే ఏమిటో నా చేత spelling రాయించడానికి అనీ. కాని అది అంతా నాకు అర్థం అయ్యేలోపు రావలసిన కష్టాలు రానే వచ్చాయి..

ఇండియాకి ప్రయాణ తేదీ దగ్గరపడుతున్న కొద్దీ ఈ fan following పెరుగుతూనే ఉంది. ఐనా మనం సీనుగాడు వింటేనా...(మనలో మన మాట.. పుట్టుకతో వచ్చిన కోతి బుద్దులు ఎక్కడికి పొతాయి).

ఒక రోజు అభినవ్ ఫొను చేసి "ఒరేయ్ సీను, ఇండియాకి వెళ్తున్నావంట కదా ... చాలా ఆనందంగా ఉంది రా (నేను ఇండియా కి వెళ్తే వీడికి ఎందుకు ఆనందమో మరీ... వీడిని కంపెనీవళ్ళు మందు, మంచినీళ్ళు దొరకని చోటికి transfer చెయ్య, వీడి onsite cancel అయ్యి గుర్గావ్ కి రాను). నేను నా తమ్ముడికి laptop, iPod, camera కొన్నాను. కొంచెం ఏమీ అనుకోకుండా తీసుకెళ్ళు" అని అడిగాడు. అది కాదు రా.. iPod అంటే OK. కానీ, laptop, camera అంటే కొంచెం లగేజీ ఎక్కువ అవుతుంది కదరా అని అన్నాను. ఇలా అన్నానో లేదో.. వాడు, " ఏరా, ఒళ్ళు బలిసి కొవ్వెక్కి కొట్టుకుంటున్నావా?????? నా కొడకా... నువ్వు USలో ఉన్నన్ని రోజులు, నిన్ను అన్ని చోట్లకి తిప్పి చూపించింది ఎవడు రా.. అప్పుడే అన్నీ మరిచిపోయావా???. నీకు luray caverns చూపించటానికి నేను ఎన్ని కష్టాలుపడ్డాలో అప్పుడే మరిచిపోయావా??? తాగేసిన మందు గురించీ, తినేసిన చికెన్ గురుంచీ గుర్తుచేసుకోవద్దు అనీ అడ్డమైన డైలాగులు కొట్టావంటే.. పెట్రోలు రేటు పెరిగింది అని కుడా చూడకుండా.. కారేసుకొని నీ ఇంటికి వచ్చి మరీ తంతా.". "వద్దు లేరా బాబూ నన్ను ఏమీ అనకు. నువ్వు ఇచ్చినవి అన్నీ తీసుకెళ్తాలే. ఇంకా ఏమైనా ఉంటే కూడా ఇవ్వు" అని యుద్దంలో శత్రువులకి దొరికిపోయిన యుద్ద ఖైదీ లాగా వాడికి నేను లొంగిపోయాను.

ఎలాగు ఇండియాకి వెళ్తున్నాం కదా... shopping చేద్దామని అలా storesకి వెళ్ళాను. "ఒరేయ్ సీనుగా... అని పిలిచినట్టుగా అనిపించింది. ఈ ఎదవ గొంతు ఎక్కడో విన్నట్టుందే అని వెనక్కి తిరిగి చూస్తే.. జోకర్ ముక్కు శంకర్ గాడు. వీడు నాతోపాటు కలిసి చదివాడు. కాలేజీలో ఉన్నప్పుడు ఒక్కసారి ఐనా వాడు కాలేజీకి వస్తే నాకు వాడి ముఖం నాకు గుర్తుండేది. మొత్తం 3 సంవత్సరాల కాలంలో ఒక పది సార్లు వచ్చిఉంటాడు. ఆ తరువాత ...నాకు మళ్ళి... మేము Atlantic Cityకి వెళ్ళినప్పుడు కలిసాడు. వాడు కలిసీ కలవగానే.. ఒరేయ్ సీను, నువ్వు ఇండియాకి వెళ్తున్నావని తెలిసింది రా.. అందుకే shoppingకి వచ్చాను. ఏంటి నువ్వు కూడా shoppingకే వచ్చావా?? అని అన్నాడు. నేను ఇండియాకి వెళ్తుంటే వీడు shoppingకి వచ్చడు అనగానే, అప్పుడే నా బుర్ర వెయ్యి వోల్టుల బల్బులా వెలిగింది. వీడు నాతో ఎదో ఒక 20KGల బ్యాగు ఒకటి ఇండియాకి తీసుకెళ్ళేలా అంతర్జాతీయ కుట్ర పన్నబోతున్నాడనీ.

లేదు రా... ఇక్కడ ఉన్న చెత్త ఊడవటానికి వచ్చాను.. కొంచెం నాకు సహాయం చెయ్యగలవా అని అన్నాను.. నువ్వు ఏమి మారలేదు రా... అప్పటి నుండీ ఇప్పటి వరకూ.. అది సరేగానీ ఏమి కొందామని వచ్చావు?? అని అన్నాడు. వీడు నాకు ఇలా తగులుకున్నాడేమిటి రా బాబు... అని నాలో నేను తిట్టుకోవటం మొదలుపెట్టాను. ఇంక వాడు అడుగుతున్న ప్రశ్నలకు అడ్డుకట్ట వెయ్యాలని... ఏమి లేదు రా.. మా కంపెనీ వళ్ళు నన్ను ఇండియాకి వెళ్ళిన తరువాత.. ఆఫ్రికాకి పంపిస్తా అన్నారు. అక్కడ బ్రతకాలంటే.. అక్కడున్న ఆఫ్రికా జాతి కోతులనీ, కొండముచ్చులనీ మచ్చిక చేసుకోవాలి అంటా... అందుకనీ వాటి కొసం T-Shirt, Jeans కొందామని వచ్చాను అని చెప్పి.. అక్కడున్న జనంలో కలిసి పొయాను, వాడికి నేను చెప్పింది అర్థం అయ్యేలోపు. shopping చేస్తున్నంతసేపు ఎవడో ఒకడు తెలిసిన వాడు తగలటం... వాడు నేను ఇండియా వెళ్తున్నానని నాకు గుర్తుచెయ్యటం.. పనిలో పనిగా.. ఏదో ఒకటి తీసుకెళ్ళమని చెప్పటం...

ప్రయాణ తేదీ దగ్గర పడుతున్న కొద్దీ... వీళ్ళ గోల ఇంకా ఎక్కువ అవుతూ వచ్చింది... ఒకడేమొ ఒక పెద్ద బ్యాగు ఇచ్చేసి తీసుకెళ్ళు అని అంటాడు.. అప్పుడు అనిపించింది... ఛీ.. నా జీవితం... నేను US కి ఎందుకు వచ్చాను రా దేవుడా అనీ.... ఆ లగేజీ మొసుకెళ్ళే వాడి గురుంచి అసలు పట్టించుకోరు. ప్రతీ ఒక్కడూ నా ఒక్కడిదే కదరా బాబూ అనే అంటాడు. ఒకడైతే ఏకంగా వాడి లగేజీ ఎలా మోసుకెళ్ళాలో DEMO (ఇక్కడ DEMO అనగా acting కుడా చేసి చూపించటం. ఇక్కడ నేను అది చేసి చుపించలేను. అందుకు నన్ను క్షమించాలి)కూడా ఇచ్చాడు. దాని సారాశం "ఏముంది రా బాబు నువ్వేమైనా తలపైన పెట్టుకుని తీసుకెళ్తున్నట్టు OA (Over Action) చేస్తావ్. ఇక్కడ ఎలాగు carలోనే వెళ్తావ్, అక్కడ airportలో దిగగానే మళ్ళీ car తీసుకొని ఇంటికి వెళ్ళి పోతావు కద రా??

వీళ్ళ తాకిడి తట్టుకోలేక.. అప్పులోళ్ళ నుండి తప్పించుకు తిరుగుతున్నట్టుగా తిరగటం మొదలు పెట్టా. రామేశ్వరం పోయినా శనేశ్వరం వదలలేదనీ... అప్పుడెప్పుడో మరిచిపోయిన స్నేహితులు కుడా నాకు కలవటం మొదలు పెట్టారు. వాళ్ళు కలిసినందుకు ఆనందపడాలో లేక వాళ్ళు నాకు ఇండియాకి తీసుకెళ్ళటానికిస్తున్న లగేజీని చూసి ఏడవాలో అర్థం కాని పరిస్థితి నాది.

airportలో దిగగానే.. నన్ను చూసి అందరు ఏ మూటలు మోసే కూలీ అనుకుంటారేమో అని నా భయం. ఇప్పుడు ఏమిటి నా కర్తవ్యం(ఏదో సినిమా డైలాగులాగా... విజయశాంతిని అడుగు అని మాత్రం నాకు చెప్పొద్దు... ప్లీజ్. ఇప్పుడు నేను ఏడుస్తే.. నా కనీళ్ళకి ఇంకో మహా సముద్రం ఏర్పడుతుంది). నాకు మటుకు ఇలాంటి వాళ్ళందరిని అండమాన్ జైలుకు పంపించాలని ఉంది.

airportలో boarding pass తీసుకుందామని counter దగ్గరికి వెళ్ళగానే.. అక్కడున్న అందమైన అమ్మాయి.. సారీ, మీలాంటి కూలీలు గేటు బయటే ఉండి లగేజీ ఇచ్చేసి వెళ్ళిపోవాలి, అంతే కానీ ఇలా లోపలి వరకు రాకుడదు అన్నది. "ఛీ.. నా జీవితం.... అనుకున్నదంతా అయ్యింది. దీని కన్నా ఆ అమ్మాయి నన్ను అన్నయ్యా అని పిలిచినా బాగుండేది. నా మనసుని ఎలాగోలా manage చేసేవాడిని. ఇంక అప్పటికప్పుడు. నాకు ఏ కారు కిందో పడి చచ్చిపోవాలని అనిపించింది. వెంటనే నా friendకి ఫోను చేసి "ఒరేయ్, నేను ఆత్మహత్య చేసుకోవటానికి వెళ్తున్నా. బ్రతికుంటే మళ్ళీ కలుద్దాం అని చెప్పి, దగ్గర్లో ఉన్న కారు కింద పడటానికి తయారయ్యాను".