నేను పుట్టీ, నాకు ఊహ తెలిసినప్పటి నుండి.. ఏ రోజు కుడా తిండికి ఇంతలా కష్టపడలేదు. ఎందుకంటే, నేను ఎప్పుడూ మా ఇల్లు వదిలి బయటికి రాలేదు. బయటికి వచ్చిన మొదటి రెండు సంవత్సరాలు కుడా నేను మన బెంగుళూరు మహానగరంలోనే ఉన్నాను. అక్కడ ఉన్నన్ని రోజులు కూడా నాకు ఏ ఇబ్బందీ రాలేదు. కానీ గుర్గావ్ (అదేనండీ.... నా భాషలో నరకం)లో ఉన్న గత సంవత్స్తర కాలంలో ఎన్నో సార్లు తిండికి కష్టపడవలసి వచ్చింది.
గుర్గావ్ కి వచ్చి కంపెనీ guest houseలొ దిగిన రోజు. భోజనం చెయ్యటానికి వెళ్ళి వాడు పెట్టింది తినగానే... కళ్ళ ముందు రింగులు రింగులు తిరిగి నేను ఇంట్లో ఉన్నప్పటి రోజులు కనిపించాయి..
****************** flashback మొదలయ్యింది ***********************
స్థలం : మా ఇల్లు, హైదరాబాదు
మన సీనుగాడు భోజనానికి కూర్చున్నాడు. ఆ రోజు అమ్మ చేసిన వంటలు నచ్చలేదు.. ఇంక అంతే... చేతిలో ఉన్న ప్లేటు, తెలుగు సినిమాల్లో హీరో విలన్ని కొడితే గాల్లో ఎన్ని పల్టీలు కొడుతుందో.. అన్ని కొట్టింది. ఆ తరువాత మన వాడిలోకి సాయి కుమార్ వచ్చేసి... హెయ్ అగ్నీ అని ఒకటి రెండు సార్లు అనేసి.... ఇల్లు పీకి పందిరేస్తాడు.
********************* flashback అయిపోయింది *******************
ఇంక ఊహల్లో నుండి బయటికి వచ్చి.. అక్కడి ప్లేటుని కుడా అలగే గాల్లోకి విసిరివేద్దమనిపించింది ..... కానీ ఆ తరువాత.... నన్ను అక్కడ ఉన్నవాడు అలాగే చేస్తాడేమొ అని భయమేసి ఏమీ అనలేదు. ఇంకా వాడు నాకు ఒక రోజు హైదరాబాదు బిర్యానీ అని చేసి పెట్టాడు, దాన్ని తిన్న తరువాత ఒకటి అనిపించింది. హైదరాబాద్ లోని బావర్చి బిర్యానికి అలవాటుపడ్డ కుక్క కుడా అది తినదు అనీ.
దరిద్రుడు టెంకాయ ముట్టుకుంటే వంకాయ అయ్యిందంటా...అలా కొన్ని నెలలు గడిచిన తరువాత... నా జీవితం కూడా అలాగే అయ్యింది.... ఎందుకంటే.. ఈ మధ్యే కంపెనీ guest house నుండి బయటికి వచ్చాను.. ఇంక నేను తిండికి పడే తిప్పలు ఒక్కటి కాదు.
నేను ఉండే రూముకి చుట్టుపక్కల కనీసం ఒక కిలోమీటరుకి దగ్గరలో ఒక పెద్ద భుతద్దం పట్టుకొని వెతికిన కూడా మంచి పెద్ద షాపు కనపడదు. అక్కడ ఉన్నది ఒకే ఒక్కటి. అందుకనీ ఇంక ఆ షాపు వాడు ఇచ్చే బిల్డ్డప్పు చూడాలి... వాడు మమ్మళ్ని ఏదో ఉద్దరిస్తున్నట్టు.
ఇక్కడ ఇంకో విషయం ఏంటి అంటే.... నాకు చిన్నప్పటి నుండీ కుక్కలు అంటే చచ్చేంత భయం... దీనిని ఇంగ్లిష్లో ఏ ఫొబియా అంటారో తెలియదు..... కానీ నేను మాత్రం కుక్కల భయం అనే చెపుతాను. ఇది అంతా ఎందుకు చెపుతున్నాను అంటె... ఆ షాపుకి దగ్గర ఒక పెద్ద కుక్క ఉంటుంది. దానికి ఆ షాపు వాడు పెట్టీన పేరు.... TIGER. వాడు ఏ ముహుర్తంలో దానికి ఆ పేరు పెట్టాడొ కానీ.. అది మాత్రం సార్ధక నామధేయురాలు. అలా ఎందుకు అన్నాను అంటే... అది నిజంగా పులిలాగే ఉంటుంది. ఇంకేముందీ... నాకేమో కుక్కల భయం అక్కడేమొ... ఒక మనిషిని ఒక్క పుటకే తినేసేటట్టుండే కుక్క. దానికి తోడు ఈ మధ్య దానితో ఇంకో కుక్క స్నేహం చేసింది. వాటి స్నెహమేమో కానీ.. అది నా చావుకు వచ్చింది. ఎందుకంటే.. రెండు ఒకేల ఉంటాయి చూడటానికి. అందుకని...వాటిని గుర్తుపట్టటానికి, నేను నా కోడ్ భాష వాడుదాం అని అనుకున్నా. దాని ప్రకారం వాటికి పేర్లు కూడా పెట్టాను... తోక ఉన్న కుక్క, తోక లేని కుక్క. పోని దాన్ని నా దారిలోకి తెచ్చుకోవాలీ అంటే... మనకు language problem. దాని భాష నాకు రాదు.. నా భాష దానికి అర్థం కాదు. అదీ కాక.. కుక్కల భాష నేర్పించే institute's కుడా ఇక్కడ చుట్టుపక్కల ఏమీ లేవు. ఐనా.. మంచి food కుడా దొరకని చోట కుక్కల భాష నేర్పించే institute వెతకటం ఎలా ఉందీ అంటే... మంచినీళ్ళు కుడా దొరకని ఎడారిలో.. మందులోకి side dish కోసం తిరిగినట్టుగా ఉంది.
అందుకే... ఏదైన కొనాలీ అంటే చీకటి పడ్డ తరువాత ఒక కోటి రూపాయలు ఇచ్చినా కుడా వెళ్ళొద్దు అనీ, వెళ్ళి ఆ కుక్కలకి ఒక పూట భోజనం కిందకి అవకూడదనీ... ఒక భీష్ముడి షపథం చేసుకున్నా.. అలా చేయ్యకుంటే, మా మందులోకి సైడ్ డిష్ కని వెళ్ళి, దానికి సైడ్ డిష్ ఐపోతమని అలా చెయ్యవలసి వచ్చింది. దానికి తొడు ఆ షాపు దగ్గరికి వచ్చేవాళ్ళు దాన్ని TIGER అని ముద్దు ముద్దుగా పిలిచి దాన్ని రెచ్చెగొడుతుంటే ఇంక నా ప్రాణలు గాల్లోనే పోయినంత పని అవుతుంది.
ఈ అనుభవాలతో ఒక్కటి మాత్రం తెలిసింది... కుక్కలు అనేవి సింహం, పులుల కన్నా భయంకరమైనవి. ఎందుకంటే, వాటిలోకి ఏప్పుడు సాయికుమార్ వచ్చి, అగ్నీ... ఆ అని అంటాడొ తెలియదు. దీన్ని నా diaryలో నేను ఎప్పుడో రాసుకున్నాను.
ఇంక మా కంపెని food court లో ఐతే.. ఒక రెండు వందల రూపాయలు తగలేసినా కుడా వాడి బొంద లాటి భోజనం పెడతాడు. ఇంక ఏ మసాల దోసో తినాలి అంటే... వాడికి ఒక వంద కట్నం గా చదివించుకోవలసిందే. ఇక్కడ బ్రతకాలి అంటే నాకు వచ్చే జీతం సరిపోదు, ఎదైనా ఇంకో part time జాబ్ చూసుకోవాలి . నా office timings తరువాత రొడ్డు మీద ఏ శెనగలో, బటానీలో అమ్ముకోవాలి. కానీ, మరీ బ్రహ్మీ సాఫ్ట్ వేర్ ఇంజనీరు అయ్యుండీ.. అవి అమ్ముకుంటే బాగుండదు అనీ, ఆ part time జాబ్ కి application పంపించలేదు. ఈ మధ్య ఆ food court వాడు నేను చెప్పింది పట్టించుకోవటం లేదు. దానికీ ఒక కారణం ఉంది.., ఒక రోజు South Indian Thali అనే food item ఆర్డరు చేసి తినటం మొదలు పెట్టానో లేదో.. ఎదో తేడాగా అనిపించి వాడి దగ్గరికి వెళ్ళి, ఏంటిది, అప్పడంకు sound drivers install చేయ్యలేదా??? తింటే అసలు sound రావటం లేదు. rice కి కరక్ట్ font లేదు. 10px ఉండవలసింది... 12px పెట్టినట్టున్నావు. size కొంచెం పెద్దదైంది ఇంకా font-family & font-color మంచిగా లేదు కొంచెం మార్చు అని వాడిని మన భాషలో తిట్టాలి అనిపించి వాడి వరకు వెళ్ళి వచ్చెసాను. నేను ఎందుకు వచ్చి వెళ్ళిపోయానో తెలియక నన్ను పిచ్చి వాడిని చూసినట్టు చూసాడు. ఇంక అంతే... ఆ రోజు నుండి వాడు నేను చెప్పింది వినుపించుకోవటం మానేసాడు.
సరిగా తిండి కూడా తినకుంటే...ఎందుకు ఈ చదువులు....ఈ ఉద్యోగాలు...
ఇలా అందరి దగ్గర అడ్డమైన food తినీ, ఒక నిర్ణయానికి వచ్చేసా... నేనే వంట చేసి(నేను వంట బాగానే చేస్తానులేండి) వాళ్ళకి తినిపించి... వంట అంటే ఇలా చేస్తారు అని గట్టిగా ఒకటి కొట్టీ మరీ చెప్పాలని ఉంది. అదీ కూడా కుదరకపోతే.. నేనే ఒక soutun indian రెస్టారెంటు ఒకటి పెట్టేస్తా...
ఆ రోజు కోసం ఎదురుచూసున్నాను... అది ఎఫ్ఫుడు వస్తుందో....
గుర్గావ్ కి వచ్చి కంపెనీ guest houseలొ దిగిన రోజు. భోజనం చెయ్యటానికి వెళ్ళి వాడు పెట్టింది తినగానే... కళ్ళ ముందు రింగులు రింగులు తిరిగి నేను ఇంట్లో ఉన్నప్పటి రోజులు కనిపించాయి..
****************** flashback మొదలయ్యింది ***********************
స్థలం : మా ఇల్లు, హైదరాబాదు
మన సీనుగాడు భోజనానికి కూర్చున్నాడు. ఆ రోజు అమ్మ చేసిన వంటలు నచ్చలేదు.. ఇంక అంతే... చేతిలో ఉన్న ప్లేటు, తెలుగు సినిమాల్లో హీరో విలన్ని కొడితే గాల్లో ఎన్ని పల్టీలు కొడుతుందో.. అన్ని కొట్టింది. ఆ తరువాత మన వాడిలోకి సాయి కుమార్ వచ్చేసి... హెయ్ అగ్నీ అని ఒకటి రెండు సార్లు అనేసి.... ఇల్లు పీకి పందిరేస్తాడు.
********************* flashback అయిపోయింది *******************
ఇంక ఊహల్లో నుండి బయటికి వచ్చి.. అక్కడి ప్లేటుని కుడా అలగే గాల్లోకి విసిరివేద్దమనిపించింది ..... కానీ ఆ తరువాత.... నన్ను అక్కడ ఉన్నవాడు అలాగే చేస్తాడేమొ అని భయమేసి ఏమీ అనలేదు. ఇంకా వాడు నాకు ఒక రోజు హైదరాబాదు బిర్యానీ అని చేసి పెట్టాడు, దాన్ని తిన్న తరువాత ఒకటి అనిపించింది. హైదరాబాద్ లోని బావర్చి బిర్యానికి అలవాటుపడ్డ కుక్క కుడా అది తినదు అనీ.
దరిద్రుడు టెంకాయ ముట్టుకుంటే వంకాయ అయ్యిందంటా...అలా కొన్ని నెలలు గడిచిన తరువాత... నా జీవితం కూడా అలాగే అయ్యింది.... ఎందుకంటే.. ఈ మధ్యే కంపెనీ guest house నుండి బయటికి వచ్చాను.. ఇంక నేను తిండికి పడే తిప్పలు ఒక్కటి కాదు.
నేను ఉండే రూముకి చుట్టుపక్కల కనీసం ఒక కిలోమీటరుకి దగ్గరలో ఒక పెద్ద భుతద్దం పట్టుకొని వెతికిన కూడా మంచి పెద్ద షాపు కనపడదు. అక్కడ ఉన్నది ఒకే ఒక్కటి. అందుకనీ ఇంక ఆ షాపు వాడు ఇచ్చే బిల్డ్డప్పు చూడాలి... వాడు మమ్మళ్ని ఏదో ఉద్దరిస్తున్నట్టు.
ఇక్కడ ఇంకో విషయం ఏంటి అంటే.... నాకు చిన్నప్పటి నుండీ కుక్కలు అంటే చచ్చేంత భయం... దీనిని ఇంగ్లిష్లో ఏ ఫొబియా అంటారో తెలియదు..... కానీ నేను మాత్రం కుక్కల భయం అనే చెపుతాను. ఇది అంతా ఎందుకు చెపుతున్నాను అంటె... ఆ షాపుకి దగ్గర ఒక పెద్ద కుక్క ఉంటుంది. దానికి ఆ షాపు వాడు పెట్టీన పేరు.... TIGER. వాడు ఏ ముహుర్తంలో దానికి ఆ పేరు పెట్టాడొ కానీ.. అది మాత్రం సార్ధక నామధేయురాలు. అలా ఎందుకు అన్నాను అంటే... అది నిజంగా పులిలాగే ఉంటుంది. ఇంకేముందీ... నాకేమో కుక్కల భయం అక్కడేమొ... ఒక మనిషిని ఒక్క పుటకే తినేసేటట్టుండే కుక్క. దానికి తోడు ఈ మధ్య దానితో ఇంకో కుక్క స్నేహం చేసింది. వాటి స్నెహమేమో కానీ.. అది నా చావుకు వచ్చింది. ఎందుకంటే.. రెండు ఒకేల ఉంటాయి చూడటానికి. అందుకని...వాటిని గుర్తుపట్టటానికి, నేను నా కోడ్ భాష వాడుదాం అని అనుకున్నా. దాని ప్రకారం వాటికి పేర్లు కూడా పెట్టాను... తోక ఉన్న కుక్క, తోక లేని కుక్క. పోని దాన్ని నా దారిలోకి తెచ్చుకోవాలీ అంటే... మనకు language problem. దాని భాష నాకు రాదు.. నా భాష దానికి అర్థం కాదు. అదీ కాక.. కుక్కల భాష నేర్పించే institute's కుడా ఇక్కడ చుట్టుపక్కల ఏమీ లేవు. ఐనా.. మంచి food కుడా దొరకని చోట కుక్కల భాష నేర్పించే institute వెతకటం ఎలా ఉందీ అంటే... మంచినీళ్ళు కుడా దొరకని ఎడారిలో.. మందులోకి side dish కోసం తిరిగినట్టుగా ఉంది.
అందుకే... ఏదైన కొనాలీ అంటే చీకటి పడ్డ తరువాత ఒక కోటి రూపాయలు ఇచ్చినా కుడా వెళ్ళొద్దు అనీ, వెళ్ళి ఆ కుక్కలకి ఒక పూట భోజనం కిందకి అవకూడదనీ... ఒక భీష్ముడి షపథం చేసుకున్నా.. అలా చేయ్యకుంటే, మా మందులోకి సైడ్ డిష్ కని వెళ్ళి, దానికి సైడ్ డిష్ ఐపోతమని అలా చెయ్యవలసి వచ్చింది. దానికి తొడు ఆ షాపు దగ్గరికి వచ్చేవాళ్ళు దాన్ని TIGER అని ముద్దు ముద్దుగా పిలిచి దాన్ని రెచ్చెగొడుతుంటే ఇంక నా ప్రాణలు గాల్లోనే పోయినంత పని అవుతుంది.
ఈ అనుభవాలతో ఒక్కటి మాత్రం తెలిసింది... కుక్కలు అనేవి సింహం, పులుల కన్నా భయంకరమైనవి. ఎందుకంటే, వాటిలోకి ఏప్పుడు సాయికుమార్ వచ్చి, అగ్నీ... ఆ అని అంటాడొ తెలియదు. దీన్ని నా diaryలో నేను ఎప్పుడో రాసుకున్నాను.
ఇంక మా కంపెని food court లో ఐతే.. ఒక రెండు వందల రూపాయలు తగలేసినా కుడా వాడి బొంద లాటి భోజనం పెడతాడు. ఇంక ఏ మసాల దోసో తినాలి అంటే... వాడికి ఒక వంద కట్నం గా చదివించుకోవలసిందే. ఇక్కడ బ్రతకాలి అంటే నాకు వచ్చే జీతం సరిపోదు, ఎదైనా ఇంకో part time జాబ్ చూసుకోవాలి . నా office timings తరువాత రొడ్డు మీద ఏ శెనగలో, బటానీలో అమ్ముకోవాలి. కానీ, మరీ బ్రహ్మీ సాఫ్ట్ వేర్ ఇంజనీరు అయ్యుండీ.. అవి అమ్ముకుంటే బాగుండదు అనీ, ఆ part time జాబ్ కి application పంపించలేదు. ఈ మధ్య ఆ food court వాడు నేను చెప్పింది పట్టించుకోవటం లేదు. దానికీ ఒక కారణం ఉంది.., ఒక రోజు South Indian Thali అనే food item ఆర్డరు చేసి తినటం మొదలు పెట్టానో లేదో.. ఎదో తేడాగా అనిపించి వాడి దగ్గరికి వెళ్ళి, ఏంటిది, అప్పడంకు sound drivers install చేయ్యలేదా??? తింటే అసలు sound రావటం లేదు. rice కి కరక్ట్ font లేదు. 10px ఉండవలసింది... 12px పెట్టినట్టున్నావు. size కొంచెం పెద్దదైంది ఇంకా font-family & font-color మంచిగా లేదు కొంచెం మార్చు అని వాడిని మన భాషలో తిట్టాలి అనిపించి వాడి వరకు వెళ్ళి వచ్చెసాను. నేను ఎందుకు వచ్చి వెళ్ళిపోయానో తెలియక నన్ను పిచ్చి వాడిని చూసినట్టు చూసాడు. ఇంక అంతే... ఆ రోజు నుండి వాడు నేను చెప్పింది వినుపించుకోవటం మానేసాడు.
సరిగా తిండి కూడా తినకుంటే...ఎందుకు ఈ చదువులు....ఈ ఉద్యోగాలు...
ఇలా అందరి దగ్గర అడ్డమైన food తినీ, ఒక నిర్ణయానికి వచ్చేసా... నేనే వంట చేసి(నేను వంట బాగానే చేస్తానులేండి) వాళ్ళకి తినిపించి... వంట అంటే ఇలా చేస్తారు అని గట్టిగా ఒకటి కొట్టీ మరీ చెప్పాలని ఉంది. అదీ కూడా కుదరకపోతే.. నేనే ఒక soutun indian రెస్టారెంటు ఒకటి పెట్టేస్తా...
ఆ రోజు కోసం ఎదురుచూసున్నాను... అది ఎఫ్ఫుడు వస్తుందో....
